بهمن ۱۶, ۱۴۰۰
دف ساز پرطرفدار ایرانی است.این ساز در میان بانوان ایرانی بسیار رواج پیدا کرده و بسیار محبوب میباشد.
دَفّ، یکی از سازهای کوبه ای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقه ای چوبی است که پوست نازکی بر آن کشیده اند و با ضربه های انگشت می نوازند.
دف ایرانی شبیه به ساز دایره و کمی بزرگتر از آن و با صدایی بم تر است.
در بهترین آموزشگاه موسیقی همه چیز درمورد ساز دف را به صورت گام به گام به شما شرح خواهیم داد.
دف حلقه ای از جنس چوب می باشد که عرض آن حدود ۵ تا ۷ سانتی متر و قطر آن از ۲۵ تا ۴۰ سانتی متر است.
بر یکی از سطوح این ساز پوست کشیده شده و در داخل جدار چوبی آن حدود ۴۰ حلقه فلزی قرار گرفته است.
این حلقه ها با فواصل مساوی صدایی زنگ وار تولید کرده به همراه صدای اصلی ساز حالت دلنشین را به وجود می آورد.
در گوشه ای از جدار چوبی دایره سوراخی تعبیه شده که نوازنده برای نگه داشتن ساز به هنگام اجرا انگشت شست خود را درون آن می گذارد.
و با بقیه‌ی انگشتان هر دو دستش بر روی سطح پوستی ساز می‌کوبد.
نوازنده در هنگام نواختن با تکان‌هایی که به ساز می‌دهد سبب لرزش حلقه‌های آویزان در جدار داخلی آن می‌گردد .
از این طریق صدای زنگ‌وار، توأم با کوبش پوست به وجود می‌اورد. هیچ‌یک از صداهای تولید شده در این ساز، ارتفاع معینی، ندارند.
دایره در ابعاد بزرگتر نیز ساخته می‌شود که آن را دف می‌نامند.
دف دارای همین مشخصات دایره میباشد، فقط در اندازه‌ی بزرگتر از آن ساخته می‌گردد.
دف نسبت به دایه از صدای بم‌تری برخوردار میباشد که همین امر باعث گردیده تا صدایی کاملاً جذاب و استثنایی داشته باشد.
این ساز از سازهای ضربی ایرانی شبیه به دایره ولی بزرگتر از آن و با صدای بم‌تر است.
در کتاب‌های لغت در معنی دف یا دایره می‌نویسند:
آن چنبری است از چوب که بر روی آن پوست کشند و بر چنبر آن حلقه‌ها آویزند.
در قدیم برای آنکه طنین بهتری داشته باشد روی دف پوست آهو می‌کشیدند.
در قدیم دف یا دایره کوچک را که چنبر آن از روی و برنج ساخته می‌شد خمک یا خمبک می‌گفتند.
به دست زدن با وزن و به اصطلاح بشکن زدن هم خمک یا خمبک می‌گفتند.
دف‌هایی هم بوده که بر چنبر آن زنگ تعبیه می‌کردند و می‌نواختند. زنگ‌های دف را جلاجل می‌گفتند.
در دوره اسلامی به کسانی که دف یا دایره می‌نواختند جلاجل‌زن می‌گفتند.
در ایران کهن جلاجل وسیله‌ای بیضی شکل و بزرگ بود که زنگ‌هایی بر آن می‌بستند و در جنگ‌ها به کار می‌بردند و ظاهراً صدای مهیبی داشته است.
دف را که بر آن زنگوله تعبیه می‌کنند دف زنگی می‌گویند.
