بررسی تخصصی ساز کلارینت

کلارینت یکی از سازهای بادی قمیشی است و مهم ترین ساز بادی ارکستر محسوب می شود که در بهترین آموزشگاه موسیقی تدریس میشود.
کلارینت بزرگترین محدوده موسیقی را در بین سازهای معمول بادی دارد.
کلارینت خانواده گسترده ای دارد و عموما منظور از کلارینت در حالت عمومی نوع سوپرانوی آن است.

کلارینت بزرگترین محدوده موسیقی را در بین سازهای معمول بادی در آموزشگاه موسیقی شمال تهران دارد.
سازمان دهی پیچیده کلیدی که این محدوده وسیع موسیقی را ممکن ساخته است ممکن است نوازندگی کلارینت را در بعضی از پاساژها غیراستادانه کند.

تقریبا تمامی کلارینت های پیکولو و سوپرانو کیورک دارند که آنها را قادر به نواختن نت E پایین C می کند.
بعضی از کلارینت های B بمل تا E بمل اکتاو سوم نیز پایین می روند تا محدوده ای برابر با کلارینت A داشته باشند.
برای کلارینت B بمل پایین ترین نت در محدود موسیقی اش، نت D اکتاو سوم است.
اکثر کلارینت های آلتو و باس کلید اضافه برای نواختن E بمل سوم دارند.
کلارینت های باس مدرن و با کیفیت حرفه ای، کیورک اضافه برای تا C اکتاو سوم رفتن را نیز دارند.

کلارینت که در بین ساز های ارکستر تدریس شونده در آموزشگاه موسیقی شمال تهران دارای محدوده صوتی وسیعی است اولین بار در حدود سال ۱۶۹۴ توسط یک سازنده آلمانی به نام با اقتباس از سورنا ساخته شد و در طول ۲۰ سال فرم خاص خود را به دست آورد.
بین سال های ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰ سیستم مکانیک ساز ها که توسط تئوبالد بوهم به صورت بسیار موفقیت آمیز روی فلوت کار گذاشته شده بود به کلارینت هم انتقال یافت.
این ساز در جریان تاریخ تکامل خود ، در شکل ها و اندازه های مختلف ظاهر شد.
کلارینت امروزه در موسیقی کلاسیک به صورت فراوان و معمول استفاده می شود ، گروه های موسیقی نظامی، گروهای مارش، کلیزمر و جز و بسیاری از موسیقی های فولک و بومی، عربی، کورو، سامبا و موسیقی های مجالس عروسی بلغار.
چون تمام ساز های خانواده ی کلارینت سیستم انگشت گذاری یکسان دارند ، نوازندگان کلارینت می توانند تمام ساز های این خانواده را بدون در نظر گرفتن اندازه و یا انتقالی بودن آن ها بنوازند.

معرفی سازها در وبلاگ آموزشگاه موسیقی شمال تهران

کلارینت در زمره ساز های بادی-چوبی زبانه دار ساده به شمار می آید و از نظر ساختمان تقسیم می شود به ۱٫دهانه، ۲٫ بدنه استوانه ای، ۳ خروجی انتهایی شیپور مانند.
محدوده صدای آن حدودا سه و نیم اکتاو است. شکل لوله در این ساز همانند لوله ساز ای فلوت و ابوا مخروطی شکل ساخته نشده است.
در گذشته معمولا آن را از جنس چوب می ساختند که بهترین نمونه های آن از چوب آبنوس تهیه می شد، اما امروزه استفاده از کلارینت های فلزی رواج بیشتری یافته است.
نوع خاصی از کلارینت که توانایی تولید فاصله‌های موسیقی شرقی را دارد به قره‌ نی معروف است.
این ساز شباهت زیادی به سازی که در کلاس آموزش فلوت تدریس می شود دارد.

در انتهای بالایی ساز ، تکیه گاهی مانند منقار، از جنس چوب، کائوچو یا پلاستیک تعبیه شده که یک سوی آن تقریبا صاف و سوی دیگر سطحی منحنی است و در سوی صاف آن تیغه ای نئی بر “منقار” تکیه کرده است.
این قسمت را مجموعا “دهانی” می نامند که در موقع نواختن کاملا در دهان قرار می گیرد.
علاوه بر دهانی، قسمتهای دیگری نیز در این ساز به نظر می رسند که همگی قابلیت جدا شدن از یکدیگر ار دارند.
تعداد کلیدها و سوراخهای کلارینت، بسیار بیشتر از کلیدها و سوراخهای فلوت است و به همین دلیل انگشت گذاری این ساز مشکل تر از فلوت است.

به دلیل ساختار شیپور مانند دهانه خروجی و بدنه استوانه ای خود نت های بم شیرین،روان و زلال و البته کمی گنگ و بی جان می باشند و نت های زیر واضح تر و روشن تر می باشند.
در مجموع کلارینت سازی است خوش صدا که انواع اصوات را تولید کرده و می تواند حالات متنوعی بیان کند.
از این رو نرمش این ساز بسیار زیاد و دارای قدرت و توان بسیار زیادی برای اجرای اصوات نرم و ملایم و همچنین پر حجم کردن و ضعیف کردن تن صدا می باشد واین کار را از سایر ساز های بادی بهتر انجام می دهد.