در ۲۸ سالگی شنوایی لودویگ فان بتهوون رو به کاستی گذاشت .
در ابتدا از کم شنوایی رنج می‌برد و برای مشخص نشدن کم شنوایی اش از گفت و گو با افراد دوری می‌کرد .
در اوایل بیماری از سمعکی استفاده می‌کرد که به وسیله نوار سری که می‌بست مخفی می‌شد.
اما در ۴۴ سالگی بتهوون کاملا ناشنوا شده بود.
اما نظر اساتید آموزشگاه موسیقی شمال تهران در مورد علت ناشوایی وی را بخوانیم.
احتمال فراوان دارد که آسیب شنوایی بتهوون به خاطر فشرده شدن یک عصب در اثر بیماری پجت باشد.
سر بتهوون کاملا بزرگ بود و پیشانی کاملا برجسته‌ای داشت ، آرواره بزرگ و چانه جلوآمده‌ای داشت.
ویژگی‌هایی که با بیماری پجت سازگارند.
نوشته‌ها نشان می‌دهند که به خاطر بزرگ شدن استخوان ها کلاه و کفشش دیگر اندازه‌اش نبود.
البته در فیلم محبوب جاودان Immortal Beloved که بر اساس زندگی لودویگ فان بتهوون ساخته شده است
سه تئوری به عنوان دلایل کاهش شنوایی بتهوون مطرح شده است :
نوروسیفیلیس
آسیب‌هایی که به خاطر افتادن‌های متعدد و سایر آزار و اذیت های پدر بتهوون در کودکی متحمل شده بود
اتواسکلروزیس.
البته این تئوری ها با کالبدشکافی ای که در وین در ۲۷ مارس ۱۸۲۷ روی جسد بتهوون انجام شد تا حد زیادی اعتبار خود را از دست دادند.
کالبدشکافی بتهوون به وسیله کارل روکیتانسکی انجام پذیرفت که به وی لقب پدر آناتومی آسیب‌شناسانه داده اند.
روکیتانسکی در حین تشریح بتهوون متوجه جمجمه پرچگال یکنواخت و ضخیم و اعصاب شنوایی چروک خورده شد .
این علایم در بیماری پجت دیده شوند.
به علاوه مطالعات بعدی شواهدی از آرتریت شریان‌های شنوایی و یا اوتیت مدیای مکرر را نشان ندادند.
بنابراین با توجه به این شواهد بهترین تئوری برای توجیه علت ناشنوایی بتهوون پجت است.
بررسی سمفونی ۹ لودویگ فان بتهوون در کلاس آموزش پیانو
در دوره‌ای که لودویگ فان بتهوون سمفونی شماره ۹ را می‌ساخت کاملا ناشنوا بود.
او از ناشنوایی احساس خجالب می‌کرد و گوشه گیر شده بود.
ساخت سمفونی شماره ۹ دو سال طول کشید و اولین بار در می ۱۸۲۴ در وین به روی صحنه رفت.
هنگامی که این شاهکار اجرا می‌شد بتهوون قادر به شنیدن کف زدن و تشویق بی امان حضار نبود.
سپس با اشاره اطرافیان وی به عقب برگشت و متوجه تشویق تماشاچیان شد .
در این لحظه وی به حدی متأثر شد که ناخود‌آگاه گریست.